Naczelną zasadą każdego sportowca jest walka aż do samej mety. Zawodników uczestniczących w Trangothica Maraton nie trzeba było o tym przekonywać. Na czele klasyfikacji generalnej przed finałowym etapem było bardzo ciasno, co oznaczało, że wiele się jeszcze mogło wydarzyć.

I się wydarzyło. Tym bardziej że trasa sobotniego etapu do łatwych wcale nie należała – na ponad 80 kilometrach nie zabrakło na przykład błotnisto-trawiastego odcinka podlanego wodą, który sprawił sporo kłopotów zwłaszcza mniejszym pojazdom. Ale generalnie oes wpisywał się w kanon tegorocznej Transgothiki pełnej słońca, długich prostych i piaszczystych zakrętów. Kierowcy znów mieli pełne ręce roboty przy omijaniu dziur i kręceniu kierownicą, a piloci musieli skrupulatnie pilnować nawigacji.

Najlepszy czas na oesie wykręcił Martin Kaczmarski, którego Wrangler tylko z pozoru wygląda na „zwykłego” Jeepa. Jeśli się przyjrzeć, rozpoznać można mosty Patrola, a w cieniu błotników widać amortyzatory Foxa (wyregulowane w 4xDrive:)… Prowadzący z wyraźną już przewagą Robert Kufel i Dominik Samosiuk do mety dotarli na drugim miejscu, tym samym zwyciężając w klasyfikacji generalnej, a zarazem w klasie otwartej.

- Wystartowaliśmy jako pierwsza załoga i spodziewaliśmy się, że wkrótce dogoni nas ten szybki chłopak na quadzie, a potem Fazi, z którym chcieliśmy jechać dalej wspólnie – opowiada Robert Kufel. – Oglądałem się na każdym zakręcie, ale jakoś nikt nas się nie pojawiał… Początek etapu był bardzo śliski; była rosa, więc nie dało się szybko jechać. Na półmetku wciąż byliśmy pierwsi, tak więc dalej, nie oglądając się już, pomknęliśmy w kierunku mety. W tym roku nie było naszej klasy (Trophy – przyp. AK), więc musieliśmy pojechać w „szybkiej”, ale źle nie poszło. Poligon w Bornym Sulinowie nie jest czynnym rejonem działań wojska, co automatycznie wpływa na dobrą jakość dróg. Ich stan byłby zupełnie inny, gdyby na co dzień odbywały się na nich manewry ciężkiego sprzętu. Tu naprawdę można przyzwyczaić się do dużej prędkości, z którą rzadko mamy do czynienia na tradycyjnych przeprawówkach…

Na mecie ostatniego etapu największy uśmiech lśnił na twarzy Wojtka Tolaka, który pojechał bardzo szybko i co najważniejsze – szybciej od Faziego i Janusza Ellerta. Obaj po 3 etapach wyprzedzali załogę Wilka o kilka minut. Załoga białego Mercedesa G odrobiła jednak straty i awansowała spoza podium na 2. miejsce, zostając również zwycięzcą klasy sportowej.

- Walczyliśmy do ostatniego metra. I udało się! - mówi Wojtek Tolak. - Rywalizowaliśmy z najlepszymi załogami w Polsce, co stanowiło dla nas dodatkową motywację. Cieszę się z II miejsca w „generalce” (ze sporą, ale nie kosmiczną różnicą do Kufla) i zwycięstwa w klasie Sportowej. Szkoda, że w mojej klasie zabrakło polskich załóg, których w naszym kraju jest wiele i z powodzeniem mogłyby tu startować. Cieszę się, że mogłem się zrewanżować Van Gelderowi, który wygrał AŚ4x4 Baja Challenge.

Trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej zajął Fazi (2. w klasie Otwartej); poza pierwszą trójką  znalazł się Janusz Ellert, który mimo to mógł świętować z okazji 3. miejsce w klasie Otwartej. Pierwszą piątkę zamyka Jurek Bodzioch w swej ekstrawaganckiej Adeli, w której niestety przez większość etapów niedomagała skrzynia biegów. Pomarańczowa „Pięćsetka” triumfowała w klasie Otwartej do 2000 ccm. Zwycięzcą klasy Seryjnej została ekipa Rayo4x4: Bartek Kędzierski i Konrad Grynda.

W klasyfikacji generalnej quadów i motocykli (a zarazem klasie 4K) zwyciężył Mariusz „Erni” Sipa, który – co słyszeliśmy – swoimi umiejętnościami zadziwił nawet Roberta Kufla. Czas uzyskany przez kierowcę Bombardiera pozwoliły mu zająć 2. lokatę w klasie samochodów! Drugi wynik uzyskał Paweł Deżakowski, który bodaj po raz pierwszy startował quadem 2K (w swojej klasie był najlepszy). Wśród załóg UTV najszybszy okazał się Polaris Jarosława Małkusa.

- Podoba mi się, że na tegorocznej Transgothice nie było wielkiej pompy i zupełnie zbytecznych pokazów ogni sztucznych, a w zamian za to była znakomita atmosfera w obozie (fajnie, że stacjonarnym), a także świetnie przygotowana i opisana trasa - podsumowuje Wojtek Tolak. - Jeździliśmy po starych, nieużywanych już poligonach. Tereny były przepiękne. Raz jechaliśmy błotnistą szutrówką, po chwili wjeżdżaliśmy do lasu, skąd wypadaliśmy na szuter, za chwilę był slalom między drzewami po śliskiej glinie, a potem rzeczka, trudne błotko i znowu szuter. Cudowna mieszanka zafundowana w pigułce! Przydałoby się jeszcze więcej kilometrów…

Text: Arek Kwiecień, fot. Robert Mazur