Nie ma słów, które są na miejscu, gdy na zawsze opuszcza nas jeden z naszych dobrych kolegów. W obliczu tragedii każde zapisane zdanie wydaje się być pustym frazesem. Przemka Kanię, przyjaciela portalu Terenowo.pl, a przez kilka lat również mojego sąsiada z klatki (dlatego zawsze, nawet gdy już zmienił miejsce zamieszkania, zwaliśmy się wzajemnie „Sąsiadami”), którego wielu z Was na pewno znało jako szefa Bushtaxi.pl, a zarazem jedną z najbardziej pozytywnych i wyluzowanych postaci w środowisku off-roadowym, nie chciałbym żegnać oficjalnymi frazami ani poetyckimi trenami.
Paradoksalnie, mimo absolutnie wypoczynkowego charaktery wyprawy, do zrelacjonowania jej przydałby się mój rajdowy BLIP, bowiem od momentu przekroczenia granicy polsko-ukraińskiej w Krościenku przygody nas nie opuszczały. Warto by wspomnieć o celniku, który wymusił od naszych kolegów kilka hrywien w zmiana za „utratę” zainteresowania ich bagażami (jak uprzejmie uzasadnił, ich sprawdzanie mogłoby potrwać bardzo długo), o dziurze (pierwszej z – nie przesadzam – miliona) czającej się już kilka metrów za szlabanem granicznym, która przy większej prędkości mogłaby urwać zawieszenie w niejednej terenówce, czy o milicjantach w UAZ-ie czekających kilkaset metrów dalej, którzy widząc szczere, niewinne spojrzenie mego kolegi Przemka, machnęli na nas ręką, choć ewidentnie przejawiali zamiar przyczepienia-się-do-czegokolwiek. 
Zorganizowane naprędce „Laytowe Manewry” po Ukrainie, na które skrzyknęły się ekipy czterech samochodów, miały w istocie lajtowy charakter, z grubsza jedynie zarysowanym planem przejazdu, bez musu i harmonogramu. Improwizowany wyjazd miał odzwierciedlenie w składzie naszej ekipy, którą stanowiły auta z zupełnie różnych bajek. Obok 24-letniej Toyoty Land Cruiser 2.4 wyposażonej w eMTeki i grzechotnika Warna, na wyprawę wybrały się: równie leciwa Vitara (też na eMTekach i nawet ze „snorkelem”, ale już bez wincha) oraz dwa prawie seryjne Mitsubishi: Pajero i L200, których możliwości terenowe zostały „spotęgowane” poprzez założenie opon AT. Naszym celem były osławione przez Kozackie Wertepy połoniny w Karpatach – swą urodą i dzikością przypominające Bieszczady, z tą jednak różnicą, że turyści zmotoryzowani są tu wciąż mile widziani. Trzeba byłoby być zresztą niezłym „kozakiem”, by móc w jakiś sposób ingerować w tutejszą Naturę. Zjazd z drogi oznacza początek ekstremu, z którym – pod względem trudności – mogłyby się równać rajdy pokroju rosyjskiej Ładoga Trophy czy malezyjskiego Rainforest Challenge… Po co zresztą opuszczać ścieżki wytyczone przez maszyny leśne i ciężarówki, które w zdecydowanej większości same w sobie są megawyzwaniem dla przeciętnego off-roadera, a dla słabiej wyposażonych aut są po prostu nieosiągalne? 
Przekonujemy się o tym już przy pierwszej próbie ataku na rozjeżdżoną i dodatkowo utwardzoną mrozem ścieżynę, która po paru metrach z łatwością więzi naszą „wypasioną” Toyotę… Skoro już ona ma problemy, to co dopiero będzie z „Misiakami”? W grę wchodzi oczywiście akcja z naszą jedyną wyciągarką w teamie, ale póki co darujemy sobie dewastację podwozi i postanawiamy szukać alternatywy. 
Jedna z błotnistych przeszkód zatrzymuje nas na dłużej. Widać ślady walki innych terenówek, a naszą uwagę zwraca stojąca na brzegu (opróżniona niestety) butelka wódki – znać, że ktoś tu zabawił dłuższą chwilę… Nic to, wyciągarka znów idzie w ruch, kilka przepinek i już prawie koła wdzierają się na twardy grunt. Końcówkę próbujemy bez liny: auto cofa, troszkę się dusi i gaśnie. Nic strasznego. Ale gdy Przemek przekręca kluczyk, zamiast znajomego warkotu diesla słyszymy rzężenie rozrusznika! Słaby alternator nie nadążał z ładowaniem akumulatorów. O zgrozo! Stoimy w lesie, bez wsparcia, bez zasięgu, kilkanaście kilometrów od najbliższej wioski... Brawo za zdrowy rozsądek. Widząc, że szybko dalej nie pojedziemy, na pocieszenie wypijamy piwo i zaczynamy „kombinować”, ale efekty są mizerne. Auto nie chce ruszyć się z miejsca, każdy ponowny manewr z akumulatorami tylko coraz mocniej je wyczerpuje… Nie jest wesoło, ale wciąż robimy dobrą minę do złej gry. 
Po niecałej godzinie docieramy do drwali, którzy – z początku nieufni i raczej niechętni – szybko ujawniają duszę Miłosiernych Samarytan. Nasze aku wrzucamy do komory Urala i czekamy w chmurze spalin, by się podładowało. Po kwadransie wszyscy jesteśmy przekonani, „że już starczy”. Akumulator do plecaka, wódka w ręce naszych wybawców i leziemy nazad. 
Na szczęście są, wciąż pracują. Swoją drogą, przyglądając się ich znojowi (trwającemu podobno cały rok, bez przerwy na zimę), obiecuję sobie w duchu, że już nigdy nie będę narzekał na brzemię mojej pracy. Są tacy, którzy miewają ciężej… Inna sprawa, że nasi „ubodzy, zapracowani drwale” traktowali nas nieco z góry – bez ogródek wypytując o zarobki, liczbę pracowników w naszych firmach, a nawet liczbę potomstwa (!), za każdym razem stwierdzali kategorycznie „za mało”. W sumie – jak się głębiej zastanowić – muszę się z nimi zgodzić…
Error: No articles to display
TERENOWO.PL to założony w 2007 roku portal motoryzacyjny poświęcony pojazdom i sportom off-roadowym. Popieramy wyłącznie legalną jazdę w terenie, sprzeciwiając się bezmyślnemu niszczeniu przyrody, rozjeżdżaniu szlaków turystycznych i płoszeniu zwierząt. Chcesz pokazać, jakim jesteś off-roaderem? Zapisz się na rajd i stań do rywalizacji z innymi zawodnikami.
